Saat 2 den beri pasaya mesaj atiyorum , mail atiyorum..cevap yok.Ariyorum ...Mesgule aliyor.Gun icinde en az 10 defa maillesiriz , 1-2 defa da telefonla konusuruz biz normalde.Bu da minimum rakam bu arada.Ben boyle normalde surekli konustugum birine ulasamiyorsam panik oluyorum.Kafamda senaryolar belirmeye basliyor;
-Kesin ayildi , bayildi , taksiye atip hastaneye götürdüler, o hengamede telefonu masada kaldı.
-Ona bisey olmadi ama kesin idisina didisina bisey oldu, hastanedeler, telefonunu acamiyor.
-Kesin kalp krizi geciriyor su an, son dakikalari , telefona ulasmaya calisiyor, biraz daha caldirirsam ulasicak, ben de ambulans cagiricam
Bu huy annemde de var ve ben gitgide ona benzemeye basliyorum.Annem beni Mersin Hilton'da Amerikalı komutanlar ve işadamlarıyla son derece ciddi bir toplantıdayken ve üstelik de patronum yanımdayken, executive kattaki toplantiyi böldürüp, garsonla "BB hanım anneniz acil aramanızı rica ediyor" diye haber yollatmis insandir.Neden mi? Merak etmiş beni, iş seyahatindeymisim cunku. Simdi de cok farklı diil.Bana ulasamiyorsa kapiciyi arayip "sen cilingiri cagir, hazir olsun, 5 dk daha ulasamazsam eve giriceksiniz" emreder.Cilingir zamaninda gelmezse de kapiyi kirdirir zaten ondan hic suphem yok.
Sonuc olarak ; ben bugun pasayi merak etmekten bi mok yapamadim afedersiniz.Yarin isten basimi kaldiramicam.Bu arada kendisi de saat 2'den beri egitimdeymis.Ne guzel di mi??...Shit :(
1 yorum:
mimliorum seni :)
Yorum Gönder