Yemek yemek dünyanın en keyifli zorunluluklarından biri olsa gerek.Mis gibi hazırlanmıs bir kahvaltının ya da yanında kırmızı şarapla servis edilen biftek ve salatanın keyfi..Mmmm..hic biseyde yok.Ağır , ağır atıştırmak, tadına vara vara.Önündeki tertemiz peçeteye , servis tabağına baktıkca içinin açılması...Keyif budur işte.
Ama galiba benim gibi düşünenler cidden az kaldı çünkü milletin yemek yemesi, sokak köpeğinin çöpü karıştırmasından farksız.En gıcık olduklarımı da öğle yemeklerinde görüyorum,iştahım açılıyor valla.İster şirketin yemekhanesi, ister bir cafe de olayım, hep aynı halt. Üzerinde kaztüyü eşşek kadar mont, onun üzerine çapraz asılmış naylondan çirkin bir çanta, kafa yemek tabağına 12,5 cm mesafede, bıçak-peçete asla kullanılmaz, yalaktan su içer gibi 7 dakikada bitirilen yemekler.Üzerinde o montla kolun kıpırdamıyor , nasıl yemek yiyorsun? Ulan bi düşün! Nereye yetişiyorsun , kadıda bok mu kalmamış? Bi de kızarkadaşıyla falan yemek yiyenler de böyle.Bi dur, 2 çift laf et kızcağızla.Ayrıca kızın kafasındaki imajın bu işte; ha geviş getiren deve ha sen! Yanlız uyursun ömrün boyunca, bak söylemedi deme. Seninle evlenip minik develer besleyeceğine, evinde tek başına pizza söyler daha iyi.
Ben aşçı olsam ve benim uğraşıp didinip pişirdiğim yemeklerin böyle yenildiğini görsem, sokarım kafanı o tabağın içine olur biter.Yemek yemek keyif işidir.Arman Kırım olmana gerek yok bunun için, insan ol yeter.
4 yorum:
ay bide ağzını şapırdatarak yerler ya bende ona uyuzum ... ya uzaklaşır ya da kulaklarımı tıkarım :(
aynen ben de:( yan masadakini bile duyuyorum yaww.algıda secicilik sanırım.
beni benden aldı yazın.
kalemine sağlık !
:) Erkek ırkı da biraz nasiplenirse süper olucak Nalancım.
Yorum Gönder