Bugün benim kedim öldü

Dün sokakta buldum. 1 ya da 2 günlüktü. Ölmüş 4 kardeşinin yanında miyk miyk bekliyordu. Anne yok, beklenmeyen hayvanlar ayağını kanatmış, yüzünde bir yerlerde yine kan var. Önce bir veterinere gttim. Elimdeki fare kadar hayvana bakmadan "bende cok var, isterseniz günlüğü 40 TL ye bakarım. Hadi size özel 30 TL olsun" dedi. Bir başkası yine aynı tavır, mırın kırın. Veterinerlere hipokrat yemini ettirmiyorlar da ondan böyle kaşar olmuşlar. 45 TL ye bana prematüre hayvanlar için olan mama ve hayvanın ağzından 10 kat büyük ucu olan biberonu sattı, "birşey olursa arayın" dedi beni postaladı. Elimdeki hayvana bile bakmayan adama emanet edemedim zavallıyı. Sevgilim eve elimde ayakkabı kutusuyla gelince işkillenmişti zaten, ben de beklentisini boşa çıkarmadım "misafirimiz var" dedim. Sonraki hikaye çok tahmin ettiğinizin dışında değil. 3-4 saatte bir beslemeye çalışma "bu böyle olmayacak" diyip damlalık alma, yeniden besleme, çişini yaptırma, kalorifer peteğinin yanına koyma, yanına sıcak su dolu şişe koyma falan filan. Gece 1 e geliyordu saati 3:30 a kurup yattım. Gerek kalmadı , o beni 2:30 da uyandırdı. Biraz daha beslemeye çalıştım, sıcak suyunu soğumuştur diye değiştirdim. 5:30'da yeniden uyandım baktım çok güzel uyuyor, 1 saat sonra uyandığımda beslerim dedim. 1 saat sonra uyandığımdaysa hareketler iyice yavaşlamıştı. Biraz beslemeye çalıştım ama o nefes almaya çalışırken bunu yapmamam gerektiğini hissettim. Zaten 10 dakika sonra da ellerimde ölmüştü. Daha önce de yaşadım ben bunu. 3 hafta "kendimce" bakmaya çalıştığım kedi ölünce, ben günlerce ağlamaktan şişince dua etmeye başladım bir daha böyle birşeyle karşılaşmayayım diye ama eve girerken çocukların yere çömelip birşeye bakmasından anlamıştım başıma gelecekleri. İnsan nasıl 10 saatte bir hayvana alışabilir? Alışıyor işte. Hatta kendini suçluyor. Eksik yaptım. O damlalığı daha erken alacaktım. 2 saatte bir besleyecektim. 5:30 da uyandın işte salak yine deneyecektin. İşte bu nokta iki ucu boklu değnek. Ben o hayvanı eve almadan, onu yaşatmaya çalışmadan yapamam. Ölürüm ama onu orada öyle terkedemem. Eve aldığımda yaşatamazsam da vicdan azabından duramam. Bu işin bir çıkar yolu olmalı ama yok. Sadece şunu söylemeliyim; o kediyi orada ölüme terketseydim onun ağırlığını kaldıramazdım. Bu günlerde etrafınıza daha dikkatli bakın. Bebek kedileri gördüğünüzde ya gerçek annesini ya da süt anne bulmaya çalışın. İnsan gibi bir veteriner bulmaya çalışın. Hiç biri olamıyorsa da lütfen ve lütfen onu orada terketmeyin. Alın, deneyin, yaşatmaya çalışın. Bunun ifadesi hayvan severlik değil, iyi kalplilik hiç değil, bu tamamen insan olmakla alakalı. Bir insan yavrusunu terk etmeyeceğiniz gibi hayvan yavrusunu da terk edip gitmeyin.

Keyfim kaçık bugün. Bebek kedi-ki adını Puma koymuştuk adından güç alsın diye-kardeşleriyle beraber apartmanın bahçesine gömüldü. Maması, damlalığı ve biberonu ise bir sonraki denememiz için dolaba kaldırıldı. Nasılolsa insan olmaktan vazgeçmeye niyetimiz yok.

Son bir ricam var; "ama veterinerleri yanlış tanımışsınız" diye ya da "sen elinden geleni yapmışsın" diye yorum yazmayın. Bana iyi gelmiyor. Bir yeterince veteriner tanıdım, iki bundan hiç birimiz emin olamayız. Yaşatmak için şöyle şöyle yapmalıydın yorumlarınızı ise tamamen kendinize saklayın.

Foto öylesine. Grace Kelly'i en az Jackie Onassis kadar beğenirim. Bir Oscar töreninden önce Audrey Hepburn ile sahne arkasında.